Ιστορίες βουλευτικού παραλογισμού σε περίοδο κρίσης

Του Γιωργου Π. Τερζη

Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, στα όρια του υπερβολικού. Μπορεί πάλι να είναι μια συνειδητή προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης, διά της φροϋδικής μεθόδου. Δηλαδή, καταχωνιάζουμε τη στενόχωρη σκέψη κάπου στο υποσυνείδητο και κάνουμε σαν να μην υπάρχει. Ο,τι κι αν ισχύει, πάντως, γεγονός είναι ένα: Ακόμα και βουλευτές, λειτουργούν σαν η οικονομική κρίση να έχει ενσκήψει σε κάποια άλλη, μακρινή, χώρα και όχι «σπίτι» τους.

Μια ματιά στις ερωτήσεις που καταθέτουν στη Βουλή για ζητήματα της περιφέρειάς τους, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Μόλις προ ημερών, ο υπουργός Υποδομών, Δημήτρης Ρέππας, ήρθε σε σφοδρή αντιπαράθεση με τη βουλευτή Μεσσηνίας, Νάντια Γιαννακοπούλου, εξαιτίας των σεναρίων δημιουργίας πολιτικού αεροδρομίου στην Τρίπολη (πρωτεύουσα της περιφέρειας του κ. Ρέππα), το οποίο θα είναι, προφανώς, ευθέως ανταγωνιστικό προς αυτό της Καλαμάτας, στην οποία πολιτεύεται η κ. Γιαννακοπούλου. Τουλάχιστον, ο κ. Ρέππας στην ανακοίνωσή του είχε το θάρρος να παραδεχθεί πως «αυτή τη στιγμή δεν διατίθενται πόροι για ένα ακόμη αεροδρόμιο». Ούτε περισσεύει ώρα για τέτοιου είδους συζήτηση, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αντίστοιχες ιστορίες έχουν ως πρωταγωνιστές σχεδόν όλους τους βουλευτές της περιφέρειας. Τα αιτήματα για νέα μέγαρα, νέα υποκαταστήματα του ΙΚΑ, νέα σχολεία και νέα νοσοκομεία ακόμη και σχολές πανεπιστημιακής ή τεχνολογικής εκπαίδευσης, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη των αιτημάτων που τους καταθέτουν οι ψηφοφόροι τους. Κι αυτοί τα... μεταφέρουν.
Αυτή η παραδοξότητα δεν αποτελεί βεβαίως προνόμιο αποκλειστικό της περιφέρειας. Και στην Αττική καταγράφονται τα ίδια και χειρότερα, λες και βρισκόμαστε στο «ευτυχισμένο 2004». Από την πρόταση για... πρασίνισμα της λεωφόρου Συγγρού (χρήσιμη μεν, αλλά αναγκαία σε αυτή την περίοδο;) μέχρι την άρνηση των τοπικών αρχόντων, από το Ελληνικό μέχρι το Γαλάτσι, για την αξιοποίηση ολυμπιακών ακινήτων, που σήμερα απλώς ρημάζουν.
«Κατοχή και... ξεπούλημα...»
Σε αυτό το κλίμα, όπου οι περισσότεροι –με πρώτους τους πολιτικούς– αναζητούν τη χρονομηχανή, ώστε η Ελλάδα να επιστρέψει στην προηγούμενη περίοδο της «ευημερίας», βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για «καλλιέργεια» και διάφορα ευφάνταστα σενάρια. Οπως αυτά που πρεσβεύουν ότι τα δάνεια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ και η συζήτηση για ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων και αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, δεν συνιστούν τίποτα άλλο παρά προσπάθεια των ξένων δυνάμεων για εξανδραποδισμό του έθνους.
Με τη συνδρομή και μέσων ενημέρωσης του εξωτερικού που κλιμακώνουν τις προκλήσεις, αποτυπώνοντας ελληνικά νησιά υπό τουρκική, λόγου χάρη, σημαία –και φυσικά αναπαράγονται στα ελληνικά τηλεπαράθυρα– η συζήτηση για... τα συμφέροντα που λυμαίνονται τη χώρα φουντώνει, ενώ η όποια συζήτηση για μετοχοποίηση επιχειρήσεων λαμβάνει χαρακτήρα αντιπαράθεσης μεταξύ «πατριωτών» και «μειοδοτών».
Σχετικές θέσεις υιοθετούν πολλά δημόσια πρόσωπα. Ο πρώην δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης, για παράδειγμα, σε πρόσφατη ανακοίνωσή του, μετά το πέρας της περιοδείας του κ. Σαμαρά στην Ευρώπη, επετέθη στους Ευρωπαίους ενθυμούμενος έως και τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία.
Ο πρώην στενός συνεργάτης του κ. Σαμαρά προειδοποίησε, δε, ότι πίσω από τον «ξαφνικό έρωτα του κ. Ομπάμα για την Ελλάδα υποκρύπτεται το ενδιαφέρον του για τα πλουσιότατα κοιτάσματα φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων, κάτι που, εκτός των άλλων, πλήρωσε και ο Κώστας Καραμανλής»...
Ως προς το σοβαρό θέμα των εις βάρος μας ψεκασμών από αέρος, επί του παρόντος ουδείς πολιτικός έχει τοποθετηθεί...