Ημ. Δημοσίευσης 28/4/2011
Η συζήτηση που άνοιξε στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας περί της «απογραφής Αλογοσκούφη» δεν αποκλείεται να είναι και για καλό. Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα υπερβεί τις συνήθεις -και εύκολες και για εμάς τους δημοσιογράφους- «μικροπολιτικές» διαστάσεις της και θα προχωρήσει στην ουσία της συζήτησης, δηλαδή στη γαλάζια ταμπακιέρα των ευθυνών για την οικονομία.
Εξηγούμαι. Η βαριά ήττα του 2009 ουδέποτε αναλύθηκε επαρκώς, τουλάχιστον εις ό,τι αφορά τις απαντήσεις που έπρεπε να δοθούν στον ελληνικό λαό, αλλά και στους ψηφοφόρους της Ν.Δ. που της γύρισαν, τότε, επιδεικτικά την πλάτη και συνεχίζουν σήμερα να παραμένουν στη διογκούμενη ομάδα των «αναποφάσιστων». Οχι ότι δεν έγιναν συζητήσεις και, μάλιστα, σε βάθος. Ηταν όμως κυρίως πίσω από κλειστές πόρτες, μεταξύ στελεχών και δημοσιογράφων. Στον δημόσιο λόγο της, η Ν.Δ. έμεινε σε γενικόλογες αναφορές και λεκτικά σχήματα, όπως «η ήπια προσαρμογή ήταν περισσότερο ήπια και λιγότερο προσαρμογή» ή «δεν τολμήσαμε μεταρρυθμίσεις», «δεν συγκρουστήκαμε» και άλλα τέτοια ανώδυνα.
Η διαγραφή της... απογραφής έχει μια θεμιτή στόχευση, την εκλογική ανάκαμψη της Ν.Δ., καθώς πολλοί εκ της ηγετικής ομάδος κρίνουν ότι απαιτείται ισχυρότερη δόση αποστασιοποίησης από το παρελθόν, ώστε να έχει ελπίδες ο κ. Αντ. Σαμαράς. Η «αυτοκριτική», όμως, δεν μοιάζει πειστική. Δεν διαφωνώ ότι η απογραφή εξέθεσε τη χώρα και την οδήγησε σε μια επώδυνη επιτήρηση, το δεύτερο και πλέον επώδυνο σκέλος της οποίας είδαμε το 2009 μετά την «πράσινη» απογραφή από τον κ. Γ. Παπακωνσταντίνου. Συνδυαστικά, οι δύο «απογραφές» έχουν αναγκάσει την Ελλάδα να καταγράφει (ίσως, η μόνη χώρα στην Ε.Ε.) το σύνολο των επιμέρους προϋπολογισμών στο έλλειμμά της και, ταυτόχρονα, να φέρει, με δική της ευθύνη, τον τίτλο του «κράτους - απατεώνα». Με την αποκήρυξη της πρώτης απογραφής, λοιπόν, η Ν.Δ. απελευθερώνεται και μπορεί να κλιμακώσει τους τόνους απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, μοιάζει τουλάχιστον παράδοξο, από την οικονομική πολιτική της περιόδου 2004 - 2009, το λάθος να εντοπίζεται αποκλειστικά στο 2004. Από εκεί και πέρα τι έγινε και κυρίως τι δεν έγινε; Γιατί το χρέος, επί Ν.Δ., έτρεχε με ρυθμούς αύξησης 21,6 δισεκατομμυρίων ευρώ ανά έτος και συνολικά διογκώθηκε κατά 125 δισεκατομμύρια; Η Συγγρού έσπευσε να υπερασπισθεί τα γαλάζια πεπραγμένα. Από τα 125 δισ, ισχυρίστηκε, τα 45 είναι αναχρηματοδότηση παλαιών δανείων και από τα υπόλοιπα 80 δισ, μόνον τα... 7 δισεκατομμύρια αποτελούν «ευθύνη» της Ν.Δ. Με αυτό τον τρόπο, όμως, και επενδύοντας παράλληλα στη θεωρία που θέλει την πτώση Καραμανλή να οφείλεται σε ξένο δάκτυλο, η αυτοκριτική περί απογραφής μοιάζει προσχηματική.«Οταν μας δόθηκε η ευκαιρία, ως κυβέρνηση, να αλλάξουμε την κατάσταση, δεν το κάναμε. Ή, ακριβέστερα, το προσπαθήσαμε άτολμα ή κάποιες φορές διστάσαμε και κάναμε πίσω», έχει πει στο παρελθόν ο κ. Σαμαράς. Τώρα η Ν.Δ έχει μια ακόμη ευκαιρία. Να γίνει συγκεκριμένη, πρώτα απ’ όλους με τον ίδιο της τον εαυτό. Θα ήταν καλό για την ίδια αλλά και για το σύνολο του πολιτικού κόσμου αν τολμούσε. Πείθοντας ότι δεν αναλώνεται σε μικροπολιτικές κινήσεις, αλλά σηματοδοτεί μία νέα πολιτική πρακτική.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_28/04/2011_440264
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου